dinsdag, juni 17, 2014

Boekrecensie: Adelle Waldman – Het liefdesleven van Nathaniel P.



Journaliste Adelle Waldman levert met ‘Het liefdesleven van Nathaniel P.’ haar debuutroman af. Het boek heeft een aantrekkelijke cover, erg meepakbaar. Op de achterflap staat een heel rijtje van grote tijdschriften en kranten genoemd die het boek aanraden. Het wordt door Jonathan Franzen ‘razend slim’ genoemd.

En ik vind het niet wat.

Maar dat kan, het kan. En dat geeft niet. Het is gewoon niet voor mij.

Nate heeft relaties, moeizame relaties met fijne momenten en ook fijne relaties met moeilijke momenten. En soms is dat allemaal hetzelfde. Dat is in feite wel waar het boek over gaat, letterlijk ‘het liefdesleven van Nathaniel P.’, de titel dekt de lading. Het is geschreven in een verleden tijd, waardoor er al wat afstand wordt gecreëerd, die ervoor zorgt dat ik maar moeilijk met Nate mee kan in zijn vertellingen. Het is een beetje zeurderig allemaal, sneu gezeur. Tussen al dat gemekker door laat hij een zelfkennis zien die wat veilig op mij overkomt. Hij vindt zichzelf wel eens een eikel, een sukkel, een klootzak. Maar nooit voor heel lang en eigenlijk alleen als hij er last van heeft. En het gaat maar door en door.

Sja, dat is niet echt een lovende tekst. Maar dat kan, dat mag. De hoofdpersoon, wellicht in combinatie met de afstandelijke sfeer, maakten dat het boek voor mij een koud stapeltje papier bleef. Ik heb er niets mee, het ging niet leven voor mij. Het is uitstekend geschreven en er is genoeg te vinden op elke bladzijde. Maar het is gewoon zo’n wijvenboek!

Misschien ben ik ook wel gewoon klaar met de ‘innerlijke levens der hoofdpersonages’. Ik heb de laatste tijd veel debuten gelezen waarin één hoofdpersoon door een aantal jaren van haar/zijn leven werd gevolgd. Groei, inzicht, leermomenten, ouder en wijzer worden.

Het is goed geschreven, echt prima, leest lekker weg, maar ik vind er niets extra’s in. Jammer, want het kaftje was zo leuk!

En dan begint het te zeuren bij mij. Hoe kan Jonathan Franzen dit 'razend slim' noemen, terwijl ik er niets in lijk te kunnen vinden. Dat intrigeert me dan wel. Wat mis ik, welke laag zie ik niet? 

Potver, dat wordt opnieuw lezen over een maand. Maar als de eerste 50 pagina's dan weer vervelen, blijf ik erbij! Niets voor mij. 


vrijdag, mei 30, 2014

Boekrecensie: Jaap Robben – Birk

De grote afwezige in het boek met de titel Birk is: Birk.

Mikael is een jochie van negen jaar, dat samen met zijn ouders op een afgelegen, klein eiland woont. Het is er zo klein dat alleen hun huis er staat, dat van buurman Karl en het vervallen huis van een inmiddels overleden buurvrouw. Mikael kent niets buiten dit eigen wereldje. Hij wordt thuisgeschoold en is slechts een paar keer met zijn ouders naar het vasteland geweest. Zijn leven verandert drastisch als zijn vader Birk plotseling de zee in verdwijnt. Mikael was erbij, maar praat alleen in mysterieuze omschrijvingen over wat er gebeurd is. Het leven van hem en zijn moeder gaat na een periode van zoeken en afwachten noodgedwongen door. Zijn vader laat een enorm gat na en Mikael en zijn moeder gaan daar beide op een andere manier mee om. Als Mikael opgroeit, groter wordt en meer en meer op zijn vader gaat lijken, lijkt zijn moeder wat in de war te raken. Een kluwen aan emoties raakt gruwelijk in de knoop en niemand lijkt elkaar of zichzelf nog te kunnen helpen.

Eigenlijk, eigenlijk hou ik niet zo van boeken die zo tergend langzaam en dreigend het nare benaderen. Je ziet aankomen wat Mikaels moeder begint te construeren in haar hoofd en je ziet Mikael stuntelen in al zijn onbekendheid met een normaal leven en de totale verlorenheid na de verdwijning van zijn vader. Zijn moeder wordt steeds vreemder en vreemder en dan is er ook nog dat grote geheim waar hij nooit over gesproken heeft. Je weet dat het niet lekker kan aflopen, dat ze niet ineens helder tegenover elkaar staan en in een fijn gesprekje elkaar weer terug kunnen vinden. Een tergend langzaam drama, door een gebeurtenis in een omgeving waar simpelweg niet de ingrediënten zijn er wat anders van te maken dan deze verwrongen chaos.

Jaap Robben is auteur van een aantal jeugdboeken, Birk is zijn debuutroman voor volwassenen. Het is een intens, gedetailleerd en invoelend geschreven verhaal over een familie die zich aan elkaar vast klemt, op een ongezonde manier. Zo mooi en levendig beschreven dat ik met mijn hoofd op dat eiland zat, mee rennend met Mikael die turend door een verrekijker op zoek is naar zijn vader. Zo meeslepend dat ik vanochtend mijn bushalte miste en voor die afleiding kon betalen met een lange wandeling naar mijn werk.

En toch, en toch, zo mooi geschreven, maar zo wrang, zo akelig, zo vreselijk elkaar-niet-helpend. In de literatuur lijkt het wel verboden te zijn om verhalen goed te laten eindigen. Een flinke portie mistroostigheid, ellende en nare vooruitzichten is verplicht. Ik ben er gewoon een beetje sip van. Dat Mikael zo moet opgroeien, op zijn prachtige, eigen eiland, maar zonder de leiding en sturing van zijn geliefde vader, met een moeder die net als hij de weg kwijt is en zich vastklampend aan de band met een pasgeboren meeuwtje.

Ik ben onder de indruk, het is een ijzersterk neergezet geheel dat me qua stijl ontzettend bevalt. Nu maar even weer een lief en gezellig boekje lezen om te genezen van de achtergebleven sippigheid.


zondag, mei 11, 2014

Gabrielle Zevin - The Collected Works of A.J. Fikry



UK: The Collected Works of A. J. Fikry / US: The Storied Life of A.J. Fikry / NL: Het illustere leven van A.J. Fikry, boekhandelaar (Atlas Contact augustus 2014)

“No Man Is an Island; Every Book Is a World”

Boeken over boeken, ik ben er dol op! Ik heb belachelijk weinig weerstand in een boekwinkel en dat is bijzonder lastig als boekverkoper zijnde. Godzijdank zijn er klanten en klusjes die me ervan weerhouden continu zelf rond te struinen en de planken af te speuren. Maar als de cover (zie links) je dan week na week aankijkt vanuit een zichtplankje op ooghoogte (want tja, zichtplankje), dan ga je nog wel eens voor de bijl.

Fikry kocht ik in de Engelstalige hardcover, van de UK-uitgever. De US-cover is minder mooi, vind ik. Wel een mooi plaatje dat het verhaal goed weergeeft, maar de wondere wereld van de verhalen in boeken en boekwinkels wordt toch beter weergegeven op de UK-cover, vind ik. Beide Engelstalige titels vind ik leuk, de Nederlandse titel en cover vind ik een stuk minder aansprekend. Jammer dan, wel heel fijn dat het boek gaat uitkomen in Nederland in augustus. Ik heb een beetje een ouderwetse smaak in boekcovers en titels, dus ik hoop dat het toch een knallende hit wordt. Ik ga het non-stop aanraden aan elke klant die over de drempel stapt.

A.J. Fikry. Hoofdpersoon in dit boek, boekverkoper, boekwinkeleigenaar (boekhandelaar vind ik dan weer geen lekker woord), grumpy old man. Dat is hij allemaal. Reden heeft hij er wel toe. Hij is weduwnaar en druk bezig zich het ongewisse in te drinken. Na weer zo’n eenzame zuippartij wordt hij met een duf hoofd wakker en merkt hij dat zijn eerste druk van Edgar Allan Poe’s Tamerlane mist. Een buitengewoon zeldzame en waardevolle uitgave, die beroerd is om te lezen, maar voor Fikry zijn vervroegde pensioen betekende. De arme kerel zal nu alsnog tot hoge leeftijd moeten blijven werken, dus hij gaat maar weer door met leesexemplaren lezen en vertegenwoordigers uitnodigen voor aanbiedingsgesprekken.

Eén zo’n vertegenwoordiger is Amelia, van Knightley Press. Alweer zo’n teleurstelling in Fikry’s leven, want hij was best gesteld op Amelia’s voorganger, Harvey Rhodes. Amelia moet dan ook beginnen met het brengen van het nare nieuws dat Harvey dood is. Fikry is niet zo goed met veranderende omstandigheden en in zijn al dagelijkse chagrijn, landt de komst van Amelia niet zo goed. Dan begint ze ook nog vervelende boeken aan te raden die hem niet bevallen. Een rocky start …

Omdat er niets meer valt te stelen na de verdwijning van Fikry’s kostbare Tamerlane, sluit hij nooit af als hij gaat hardlopen. Waar moet je in hardloopkleren in hemelsnaam een sleutelbos laten en wees eerlijk, wat valt er nog te jatten? Waar Fikry niet over nagedacht heeft, is dat er dan misschien wel niets gejat kan worden, er kan wel iets achtergelaten worden. Fikry vindt een twee jaar oude peuter, Maya. Mams heeft er een afscheidsbriefje bij gedaan om duidelijk te maken dat ze wil dat Maya opgroeit tussen de boeken. De volgende dag spoelt een lichaam aan op de kust. Maya’s moeder.

Dit is een omslagpunt in Fikry’s leven. Hij besluit Maya op te vangen, zodat ze niet naar een tehuis of ander pleeggezin hoeft. Nu moet hij de drank wel laten staan en zijn zwarte buien laten overwaaien, want hij moet voor iemand zorgen.

A.J. Fikry is geen lieflijk personage. Wat een grijze muis, een flauwe kerel en moeizame man. Maar je maakt het moment van ontdooien en opbloeien mee als hij Maya ontmoet en bij zich houdt. Hij leert haar de wereld van het boek en zij omarmt die als een warme jas. Vervelende Amelia, altijd in zijn gedachten, blijft ook maar langskomen. En dan begint hij bijna dagelijks bezoek te krijgen van politiechef Lambiase, die vindt dat hij een oogje in het zeil moet houden, maar stiekem steeds meer begint te genieten van de boeken die hij wel moet lezen om een excuus te hebben om langs te blijven komen. Lambiase is de ultieme niet-lezer, voor wie een wereld aan verhalen opengaat. Hij leest in eerste instantie het liefst detectives, maar uiteindelijk verslindt hij allerlei genres en heeft hij zijn eigen agenten-leesgroep.

Dat is wat we allemaal willen. Of wacht, misschien even voor mezelf spreken. Ik ben boekliefhebber en boekverkoper en vind het maar wat gek als mensen zeggen dat ze niet lezen. Gewoon niet. Helemaal niet. Ok, misschien de krant. Maar dan niet de boekenbijlage. Want ze lezen geen boeken. Gewoon geen. Niet eens slechts drie per jaar, maar gewoon geen. Niks, nada, noppes, niet. Nooit niet. Freaks me the hell out.

Zo’n niet-lezer de wereld van de boeken intrekken, waarna de wereld een lezer rijker wordt, dat is geweldig en zooooo goed en fijn en mooi! Lambiase is een nevenpersonage waar we als boekliefhebbers allemaal van houden. Ook al is hij een beetje onnozel. In het begin. Na al die boeken is hij een intelligente wereldburger, want dat doen boeken met je (einde reclamespotje). 

Dit boek druipt van de boekenliefde. Maar daarnaast is het een prachtig levensverhaal van een verloren man, uitgeput van verdriet, die weer hoop mag hebben en liefde in zijn leven krijgt. De kracht van de onbevangenheid van een klein kind, dat reageert op de liefdevolle omgeving waar ze in terecht komt, en daardoor automatisch zoveel liefde terug geeft, dat is onderdeel van de ruggengraat van dit boek, evenals van Fikry’s (tweede) leven.

Er zit nog een duister element in het boek, een mysterie dat een niet-bepalend nevenplot beschrijft, dat uiteindelijk alles bepaalt en waarin harteloosheid, naast al die opbloeiende liefde in het boek, een bittere rol krijgt. En dan is er nog het einde, waarover ik natuurlijk niets ga zeggen, behalve dat ik om een uur ’s nachts rechtop in bed zat te huilen, om een man die ik niet ken, een man die niet bestaat, een man die van boeken houdt, boekhandelaar A.J. Fikry.

The Collected Works van A.J. Fikry is niet een heel literair gebeuren, waar Nobelprijzen voor gemaakt zijn, maar het is een prachtig verhaal, heel mooi en subtiel geschreven. Personages worden zo tot leven gebracht dat het maar wat raar is om die mensen niet op straat tegen te komen.