Boekrecensie: Adelle Waldman – Het liefdesleven van Nathaniel P.

Journaliste Adelle Waldman levert met ‘Het liefdesleven van Nathaniel P.’ haar debuutroman af. Het boek heeft een aantrekkelijke cover, erg meepakbaar. Op de achterflap staat een heel rijtje van grote tijdschriften en kranten genoemd die het boek aanraden. Het wordt door Jonathan Franzen ‘razend slim’ genoemd.

En ik vind het niet wat.

Maar dat kan, het kan. En dat geeft niet. Het is gewoon niet voor mij.

Nate heeft relaties, moeizame relaties met fijne momenten en ook fijne relaties met moeilijke momenten. En soms is dat allemaal hetzelfde. Dat is in feite wel waar het boek over gaat, letterlijk ‘het liefdesleven van Nathaniel P.’, de titel dekt de lading. Het is geschreven in een verleden tijd, waardoor er al wat afstand wordt gecreëerd, die ervoor zorgt dat ik maar moeilijk met Nate mee kan in zijn vertellingen. Het is een beetje zeurderig allemaal, sneu gezeur. Tussen al dat gemekker door laat hij een zelfkennis zien die wat veilig op mij overkomt. Hij vindt zichzelf wel eens een eikel, een sukkel, een klootzak. Maar nooit voor heel lang en eigenlijk alleen als hij er last van heeft. En het gaat maar door en door.

Sja, dat is niet echt een lovende tekst. Maar dat kan, dat mag. De hoofdpersoon, wellicht in combinatie met de afstandelijke sfeer, maakten dat het boek voor mij een koud stapeltje papier bleef. Ik heb er niets mee, het ging niet leven voor mij. Het is uitstekend geschreven en er is genoeg te vinden op elke bladzijde. Maar het is gewoon zo’n wijvenboek!

Misschien ben ik ook wel gewoon klaar met de ‘innerlijke levens der hoofdpersonages’. Ik heb de laatste tijd veel debuten gelezen waarin één hoofdpersoon door een aantal jaren van haar/zijn leven werd gevolgd. Groei, inzicht, leermomenten, ouder en wijzer worden.

Het is goed geschreven, echt prima, leest lekker weg, maar ik vind er niets extra’s in. Jammer, want het kaftje was zo leuk!

En dan begint het te zeuren bij mij. Hoe kan Jonathan Franzen dit 'razend slim' noemen, terwijl ik er niets in lijk te kunnen vinden. Dat intrigeert me dan wel. Wat mis ik, welke laag zie ik niet? 

Potver, dat wordt opnieuw lezen over een maand. Maar als de eerste 50 pagina's dan weer vervelen, blijf ik erbij! Niets voor mij. 

Andere blogs over ditzelfde boek