Ik ben een erg goede lezer, maar als een boek echt geweldig is een beroerde recensent en naverteller. Feiten en details kan ik niet onthouden, maar herlezen kan ook niet (nooit), want ik weet alles wel. Ik kan het alleen niet vertellen. Ik wil het ook niet, lees maar lekker zelf. Wie heeft nu behoefte aan het analyseren van een boek als je nog zo heerlijk dobbert op de nasleep, het restant van alle emoties waar het boek je doorheen heeft gesleept. Discussies, leesclubs, aanbevelingen zijn van mij niet altijd te verwachten. Alles slaat op slot als een boek fijn was. Dan wil ik niet vertellen, het is van mij, die leeservaring. Van mij en mij alleen. Ik wil niet eens praten met iemand anders die het boek gelezen heeft, het ook goed vond en eenzelfde waardering kan opbrengen.
Wat doet zo'n boek veel met je. Je raakt in vervoering zodra je beseft dat je in een goed verhaal bent gedoken, je gaat rekenen hoeveel leesuren je hebt tot het eten, tot je werk, na je werk, hoeveel slaap je minimaal moet hebben, en wat je allemaal kunt afzeggen. Welke delen na dit eerste boek allemaal komen en waar je die vandaan gaat halen. Wat een zoete pijn bij het onbestaan van verdere delen. Je wilt vertragen, je wilt niet stoppen, je wilt weten hoe het afloopt, maar je wilt niet dat dat het einde is. Ik ben absoluut niet aanspreekbaar tijdens het lezen van een boek en bij dit soort boeken ook achteraf niet. Wordt me gevraagd wat ik van het boek vond, zeg ik: "Leuk". Een allemachtige afzwakking, maar alles wat expliciet en uitgebreid over het boek verteld wordt, doet afbreuk aan mijn totale overgave aan de ervaring van het boek.
Ik ben een zwelglezer. Ik rouw om mijn uitgelezen boek. En ik ben er trouw aan, zodat het dagen kost voor ik aan een nieuw boek kan beginnen.
Alice Sebold's The Lovely Bones wilde ik al jaren lezen. Ik heb het lang uitgesteld, omdat ik niet wist of het wel zo bijzonder zou zijn als ik dacht en omdat ik eigenlijk niet zo goed durfde. Ik wist wel dat het een heftig boek zou zijn. Het is haar eerste roman en het is duidelijk sterk beinvloed door haar eigen verkrachting als jonge studente. Die ervaring en het feit dat ze als 'gelukkig' werd bestempeld door de politie, omdat ze niet, net als een eerder slachtoffer, vermoord en gevierendeeld is aangetroffen, deed haar eerder het boek Lucky schrijven, een memoir. Dat ga ik maar niet lezen, alhoewel ik eigenlijk wel alles wil weten wat in dat boek staat.
The Lovely Bones is door Peter Jackson verfilmd in 2009 met Mark Wahlberg als papa Jack Salmon, Rachel Weisz als moeder Abigail, Susan Sarandon als Oma Lynn en de onbekende Saoirse Ronan als Susie Salmon, like the fish. Toch maar kijken?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten