Een zwarte dag was het
gisteren. Mijn boek ging uit. En het was vreselijk.
Fantasy is mijn favoriete
genre. Ik lees ook graag andere genres, maar fantasy is mijn grote liefde. Wat
fijn om dan in een boekwinkel te mogen werken en de fantasyrubriek te mogen
beheren. De opmerkelijke stijging in de verkoop van de boeken van George Martin
is natuurlijk niet onopgemerkt gebleven. Het eerste deel is al ruim 15 jaar
geleden verschenen, maar dankzij de tv-serie komen een heleboel nieuwe lezers
de boeken halen. Lezers die geen enkel idee hebben van het genre fantasy, nog
nooit Tolkien hebben gelezen en naar Game of Thrones moeten vragen omdat ze
niet weten in welke rubriek dat hoort. Ik vind het prachtig om te zien. Nieuwe
lezers, die nieuwsgierig beginnen aan het eerste deel, enthousiast het tweede
deel komen halen, dan gretig het derde deel met misschien wel alvast meteen het
vierde deel en dan ietwat treurig het vijfde, want laatste, deel. Ik kon nu
zelf niet meer achterblijven, ik moest ook maar eens beginnen aan die
bakstenenreeks.
Elk deel telt zo'n duizend
bladzijden. Best dikke pillen, best veel personages. Veel ellende, veel honger,
veel kou. Martin staat er om bekend zijn favoriete personages te laten
ombrengen en eigenlijk ben ik een beetje een watje als lezer. Ik hou wel van
een goede afloop en een overwinning voor 'de goeien'. Maar na jarenlange
aansporing van vrienden en deze enorme stijging in de verkopen en populariteit
van de serie, pakte ik dan toch maar het eerste deel uit mijn kast. Dat was
vier weken geleden ...
En nu is het laatste boek
uit. Martin beloofde de laatste twee delen met tussenpozen van twee jaar uit te
brengen en dat zou betekenen dat dit voorjaar het zesde boek, The Winds of
Winter, in de winkels zou moeten liggen. Ik denk niet dat hem dat gaat lukken.
Af en toe werpt hij zijn lezers een flintertje toe, een stukje uit het nieuwe
boek. Maar dat gaat met name om hoofdstukken die uit A Dance with Dragons zijn
geschrapt, de valsspeler.
Martin slaat je met beroerde
scènes om de oren. Hij laat dingen gebeuren die je helemaal niet wilt lezen en
die je direct weer wilt vergeten en ontlezen. Bah, wat een rotboeken! In vier
weken tijd vloog ik door vijfduizend koude bladzijden heen. Wat een
tegenstrijdigheid. Ik had het zo naar mijn zin in Westeros en de omliggende
continenten. Je durft de personages bijna niet meer tot favoriet te benoemen,
want zodra je dat doet, legt Martin ze om. Je leert wat afstand te bewaren.
Maar dan, als het een tijdje best goed met iemand lijkt te gaan en er geen
veldslag of vijand in de buurt is ... Wham, daar rolt weer een kop. Verslagen
en met wijdopen ogen kijk je op uit het boek en slaak je een luid:
"Neeeeeeeee!!!!!" Sip lees je na een paar minuten verder.
Seizoen drie van de tv-serie
begint over een paar maanden weer. Ik kan het bijna niet aan om te gaan kijken.
Dan moet ik al die ellende herbeleven. Ik weet precies wat er gaat komen. Stijf
in de kussens van de bank gedrukt en met twee handen voor mijn ogen zal ik
pogen het niet opnieuw mee te maken. Ik heb nog nooit zo graag een geweldig
goede serie niet willen zien.
Zwaar werk, dat lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten